Rozdział pierwszy "W nieodpowiednim miejscu, o nieodpowiednim czasie"

 "(...) rozpoczęło się od przypadku, od pewnego zupełnie przypadkowego przypadku, który w najwyższym stopniu mógł być i mogło go nie być."

- Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara

*

          My ludzie, mimo pragnienia wolności, lubimy nawzajem zamykać się w klatkach. Stalowe dżungle, którymi się otaczamy dają nam poczucie bezpieczeństwa. Cóż za marna obłuda.

To właśnie wśród ludzi jest najniebezpieczniej. W każdym ciemniejszym zakamarku, w każdej dziurze roi się od cichych zabójców, którym ludzka śmierć daje błogie, chore ukojenie, sprawia radość, przyprawia o dreszcze. Pragną zatopić jakikolwiek, ostry przedmiot głęboko w twym ciele, by móc po chwili podziwiać twą, spektakularną agonię i pastwić się nad truchłem, póki nie uleci z niego ostatnie, żałosne tchnienie. 

Żyj jednak dalej w ów błędnym poczuciu. Przeto w ich oczach jesteś jak płoche jagnię.

          Pchnęłam szklane drzwi i weszłam wgłąb sklepu, tuż przy stacji benzynowej, nieopodal mojego domu. Mimo licznych sprzeciwów ze strony nadopiekuńczych rodziców, wybrałam się na małe zakupy, ignorując fakt, że było już grubo po północy.
Starsza ekspedientka nie znała mnie wcale, choć byłam tu częstym gościem. Najwyraźniej moja sylwetka nie zapadała na długo w pamięć. Mimo to skinęła głową na przywitanie. Uśmiechnęłam się półgębkiem.
          Błądziłam wśród regałów, wzrokiem napotykając różne rodzaje jedzenia, w tym słodycze, na które ochota dziwnie mi minęła. Nie miałam jednak najmniejszego zamiaru wychodzić stąd z pustymi rękami, nie fatygowałam się tylko po to, by przejrzeć towar.
Stanęłam przy kąciku z prasą i chwyciłam jedną z gazet dla dziewcząt w moim przedziale wiekowym. Zachichotałam, kartkując pismo. Większość "mądrości" płynących ze znajdujących się tam artykułów dotyczyła spraw tak błahych, że nigdy nie przypuściłabym, by ktokolwiek śmiał nazywać to "problemami". Były to między innymi porady, jak zwrócić na siebie uwagę chłopców lub w jaki sposób ułożyć język by w trakcie pocałunku dać swemu partnerowi jak najwięcej przyjemności... to wręcz niedorzeczne! 

W tym momencie usłyszałam brzdęk dzwonka, który wisiał nad wejściem do sklepu. Uświadomiłam sobie, że do tej pory byłam tu jedyną klientką.
Dźwięk rozpinanej torby. Pisk ekspedientki.
- Ręce do góry, już! - krew zastygła mi w żyłach. Nasłuchiwałam. - Mówię coś do ciebie! - mężczyźni. Najprawdopodobniej było ich dwóch. Na chwilę znieruchomiałam, nim zrozumiałam, co działo się w tamtej chwili.
Powolnym, jak najcichszym krokiem skierowałam się ku toalecie, znajdowała się kilka regałów od miejsca, w którym stałam.
- Teraz posłusznie wykonasz każde moje polecenie. Wyciągnij kasetkę spod lady. Otwórz ją... szybciej, idiotko! Nie chcesz chyba, bym się zdenerwował. Ja też tego nie chcę. Teraz weź ten worek i włóż tam pieniądze. Tylko bez żadnych numerów! - jego głos przyprawiał mnie o dreszcze. Bałam się. Bałam się złapać oddech, zrobić krok, czy choćby łypnąć wzrokiem w którąś ze stron, by upewnić się, czy nikt mnie nie zauważył. Jednak oni, dzięki Bogu, nie zwrócili uwagi na to, czy ktokolwiek, oprócz nich, znajduje się właśnie w owym sklepie.
Do tej pory zdarzenia takie, jak to, omijały mnie. Wielokrotnie ostrzegano młodzież w szkołach, by nie zapuszczali się w te rejony po zmroku. Pech chciał, że owe rejony zamieszkiwałam.
W telewizji wciąż było głośno o falach rozbojów i kradzieży w mojej okolicy, jednak za każdym razem puszczałam to mimo uszu.
- EJ! Spójrz! - drugi nieco się ożywił. Przystanęłam. - Tam ktoś jest, widzisz?! Tam, za regałem! Spójrz na monitor! - mimowolnie jęknęłam i powoli uniosłam głowę, wzrokiem napotykając jedną z kamer... - Cholera jasna! 
Widzą mnie.
- Zajmij się nieproszonym gościem - warknął pierwszy, a po chwili usłyszałam ciężkie uderzenia stóp o posadzkę. Byłam bezbronna. Nie mogłam jednak od tak dać się złapać, rzuciłam się więc pędem w kierunku łazienek. W trakcie zrozumiałam jednak, że drzwi otacza pusty plac. Gdybym tam przystanęła choć na chwilę, miałby mnie. Schowałam się więc za dużym regałem z alkoholem, w miejscu, którego nie obejmował obraz kamery. Skuliłam się na podłodze, podciągając nogi pod brodę, by żadna część mojego ciała nie wystawała poza półki.
Kroki ucichły.
Światła nagle zgasły i zewsząd otoczyła mnie przerażająca ciemność.
- Zabawimy się.
Serce waliło mi niczym młot pneumatyczny, miałam wrażenie, że za chwilę uszkodzi mi żebra. Słyszałam każde jego uderzenie, czułam jak krew wpływa do komory, by po chwili z niej wystrzelić, niemal rozsadzając mi tętnice. Oddech natomiast stawał się płytki i krótki. Ilość tlenu, którą dostarczałam moim płucom, nie zaspokajała ich. Domagały się więcej. Czułam w nich niemiłosiernie bolesny ucisk, który nasilał się z każdym tchnieniem.
Nagle zawadziłam o coś skronią. Pistolet. Uniosłam wzrok. On...
- Wstań - jego szept siał w mym umyśle spustoszenie. - Wstań - podniósł nieco głos, mimo to nadal był to tylko szept.
Nie byłam w stanie wykonać polecenia, nogi miałam niczym z waty. Chwycił mnie za ubranie i pociągnął ku górze, po czym pchnął na jeden z regałów, natychmiast zmniejszając dystans między nami do minimum.
- Proszę, nie zabijaj mnie, proszę... - odwróciłam wzrok, nie śmiałam spojrzeć mu w oczy. Był nieco wyższy, spoglądał na mnie z góry. Mogłoby się zdawać, że ani razu nie mrugnął.
- Dlaczego miałbym tego nie zrobić? - palcami pochwycił kosmyk mych włosów i począł bawić się nim, ani na chwilę nie spuszczając wzroku z mojej twarzy. Czułam niewyobrażalny ból, który sprawiała mi jego bliskość. - Pewnie teraz zastanawiasz się dlaczego ty, prawda? Dlaczego ty znalazłaś się tu właśnie teraz, w nieodpowiednim miejscu, o nieodpowiednim czasie... Żałujesz, że tu jesteś. Że opuściłaś bezpieczny dom i że jesteś teraz skazana na moją łaskę...
- Zrobię co zechcesz - szepnęłam niemrawo, czując jak łzy zwilżają mi powieki, jak kreślą ścieżki na mych policzkach. - Tylko proszę... nie rób mi krzywdy...
- Co zechcę? - jego chichot wywołał u mnie nieprzyjemne dreszcze. - Oddałabyś wszystko, by móc żyć dalej - uniósł kąciki ust ku górze, uśmiech ten był jednak tak obrzydliwie szyderczy, że zapragnęłam umrzeć, by móc nie oglądać go więcej. - Jesteś wyjątkowo urocza, gdy się boisz - szepnął wprost do mojego ucha, swym ciepłym oddechem otulając moją szyję. Moje spierzchłe wargi przeraźliwie drżały. - Jest coś, co mogłabyś mi dać - dłońmi chwycił ostrożnie moje biodra, by po chwili zsunąć jedną z nich na mój pośladek, brutalnie ją zaciskając. Zaszlochałam cicho, nim jednak zdołałam cokolwiek wyłkać, był już niebezpiecznie blisko moich ust. Wśród mroków, panujących w sklepie, dostrzegłam jedynie jego błyszczące, ciemne tęczówki, niczym bryły węgla. Tak głębokie i tajemnicze... nie dane było mi się w nich rozpłynąć. Uniósł kominiarkę, odsłaniając jedynie wargi, które natychmiast oblizał. Niespodziewanie musnął moje usta, wprawiając moje ciało w odrętwienie. Bałam się, wiedziałam bowiem, że w każdej chwili mógł chwycić coś ostrego i wbić mi prosto w serce lub zmiażdżyć mi krtań i uciszyć mnie na zawsze. On jednak całował mnie nieprzerwanie, nie zważając na nic. Zacisnęłam powieki, modląc się w duchu, by puścił mnie wolno.
          Poczułam jak jego język ostrożnie rozchyla moje wargi i delikatnie wsuwa się wgłąb moich ust. Drżałam. Każdy jego gest wydawał mi się odrażający. Każda część mojego ciała, której dotknął, płonęła żywym ogniem. Przywierał do mnie całym sobą, czułam go i pragnęłam, by zniknął.
          Swym językiem subtelnie dotykał mojego podniebienia. Robił to w sposób, przez który powoli zaczęło robić mi się gorąco. Nie chciałam, by to mi się podobało. Chciałam o tym jak najszybciej zapomnieć... jednak nieświadomie poczęłam oddawać jego pocałunki. I choć był mi zupełnie obcy, nasze ciała współgrały, jakby znały się nawzajem od dawna. Nasze języki plątały się i pieściły w tym idiotycznym, a zarazem cudownym tańcu.
Czyżbym była masochistką? Czyżbym upadła tak nisko?
          Nagle światła ponownie się zapaliły, a wśród ogłupiających, czułych gestów z jego strony zdołałam wychwycić jedynie dobiegające z oddali, policyjne syreny... Jedną z dłoni kurczowo chwyciłam się jego kominiarki, podczas gdy on przesuwał swymi wzdłuż moich ud.
Z moich ust wydobył się cichy jęk, przepełniony ekstazą. To absolutnie absurdalne...
- Deathly*! Zmywamy się, psy nas wyczuły! - oderwał się ode mnie natychmiast, nie odszedł jednak. Przez kilka sekund spoglądał na mnie. Nie mogliśmy nawzajem oderwać od siebie wzroku.
- Gdybym był pewien, że umrę w przeciągu kilku minut, jedynym, czego pragnąłbym przed śmiercią, byłby twoje wargi - szepnął i zastygł na chwilę.
Miał uciec. Miał zniknąć, lecz gdy odchodził, moja ręka jakby sama... pociągnęła za materiał, który skrywał jego twarz. Nie pozwoliłabym mu odejść, nie wiedząc, kim jest. W chwilę później, oniemiała, spoglądałam to na niego, to na ową kominiarkę, która miała zapewniać mu anonimowość, lecz w tej chwili spoczywała w moich rękach. Jego bezpieczeństwo również w nich spoczywało.
          Był nie tyle przerażony, co wściekły. Zły. Rozjuszony. Dziki. Jego błędny wzrok wodził po mojej sylwetce. Skupił się jednak na oczach.
Zwał się ideałem. Jego tęczówki w świetle nabrały zupełnie innej, iście magicznej, herbacianej barwy. Oczarowały mnie, mimo że on, sam w sobie, był dla mnie jedynie potworem. Bestią, łaknącą przede wszystkim mego strachu. Karmiącą się przerażeniem swej ofiary.
Nie zdążyłam mu się dokładnie przyjrzeć, spamiętać choćby kilku drobnych szczegółów. Zniknął w ułamku sekundy, gdzieś za regałem, szepcząc na pożegnanie jedynie - Uważaj na siebie, Sottile.
Jedynym dowodem na to, że wydarzenia sprzed kilku chwil nie okazałyby się snem, była kominiarka, spoczywająca w moich dłoniach. Jeszcze przed chwilą skrywała jego tożsamość, dotykała jego skóry... Ścisnęłam ją delikatnie po czym pośpiesznie schowałam do torby, słysząc czyjeś kroki, zbliżające się ku mnie.
- Oh, tam jest! - jeden z funkcjonariuszy w oka mgnieniu zjawił się tuż obok mnie i położył dłonie na moich ramionach. - Wszystko w porządku? Słyszysz mnie? - potrząsnął mną delikatnie. Nie byłam w stanie wydusić choćby słowa, czy skinąć głową... - Jest w szoku. Angelino, zabierzmy ją na komisariat. Stamtąd zawiadomię jej rodziców.

          Wszystko działo się tak szybko... Radiowóz. Wielogodzinne przesłuchania. Spotkanie z rodzicami. Powrót do domu. Sen i błogi brak jakiejkolwiek świadomości... Jednak wiem, że mój umysł, moje ciało... nie pozwoli mi zapomnieć.

Kim byli?

*Deathly - tł. ang: Śmiertelny, przezwisko ów bohatera