Prolog

"Spróbuj nie opierać się zmianom, które napotykasz na swojej drodze. Zamiast tego daj się ponieść życiu. I nie martw się, że wywraca się ono czasem do góry nogami. Skąd wiesz, że ta strona, do której się przyzwyczaiłeś, jest lepsza od tej, która cię czeka?"

- Elif Safak

*

          Bo wśród ludzi można być także samotnym, prawda?

          Powiedz mi... jak to jest możliwe, by dobrze wychowana, inteligentna dziewczyna z zasadami, której jedynym marzeniem wciągu całego życia było uszczęśliwienie swoich rodziców, nagle straciła wszystko, co udało jej się do tej pory osiągnąć na rzecz bandy egocentrycznych pijaków, nie mających żadnych skrupułów? 

          Drogie życie, ja się pytam... czy to jakiś żart?

          Gdy spoglądam na swoje życie z perspektywy czasu, otaczająca mnie rzeczywistość zdaje się być tak krucha... w gruncie rzeczy od zawsze stąpałam po cienkim lodzie, wcześniej... po prostu nikt nie miał odwagi, by mnie uświadomić.

Większość wydarzeń, których następstwa pozostawiły po sobie jedynie głębokie bruzdy w moim sercu i duszy, prawdę mówiąc, zmieniła mnie na lepszą. I chociaż minęło wiele czasu, nim odzyskałam na nowo wewnętrzny spokój, sądzę, że dzięki tym błędnym ścieżkom, jakie obrałam - stałam się silniejsza. 

          Któż by pomyślał... wystarczył moment. O kilka kroków za wiele wśród stalowej dżungli. O kilka minut za długo w nieodpowiednim miejscu, o nieodpowiednim czasie, by tak diametralnie zmienić bieg wydarzeń. Przewrócić do góry nogami cały swój świat. 

          Pragnęłam pochwycić jedynie podręczny bagaż wspomnień i wraz z nim rzucić się w odmęty piekieł. Wiedziałam jednak, że tam, dokąd się wybieram, obedrą mnie ze wszystkiego co ludzkie, ponieważ ja sama już dawno zagubiłam swe człowieczeństwo. 

Ah... i jeszcze on.

          Jego aksamitne dłonie, splamione krwią wielu niewinnych, potrafiły jednym, subtelnym ruchem sprawić wielki ból, a jednak ich dotyk nie jedną przyprawiłby o chorobliwe rumieńce. 

          Jego spojrzenie - potrafiło ranić. Czasem tylko nikło gdzieś pośród ludzkich sylwetek, ślizgało się obojętnie wzdłuż kobiecych talii, by po chwili zatrzymać się na tej jednej, by sprawiać, że oddech w jej piersi nagle zastyga, pod wpływem jego lubieżnego wzroku.

          I usta... wciąż ubrane w ten obrzydliwy, szyderczy uśmieszek, którym nie jednego potrafił pozbawić resztek żałosnych nadziei... jednak ich smak, ich dotyk. Kojąco działały na rozjuszone zmysły. Potrafił spić z twych warg cały żal, pozbawić cię najuciążliwszych trosk. 

          Obdarł mnie ze wszystkich emocji, czy wspomnień, pozbawił mój umysł jakichkolwiek uczuć... pozwolił, bym pławiła się w swej własnej agonii, haustami chwytając w krtań powietrze, przesiąknięte zapachem ludzkiej krwi. Mojej krwi...

I nim zdołałam się obejrzeć, spaliłam za sobą wszystkie mosty.